Na pograniczu Wielkopolski i Mazowsza, między arcybiskupim Uniejowem i królewską Łęczycą, gdzie rzeka Ner wpada do Warty, wśród rozległych łąk i pól porosłych żytem - leży Parafia Świnice Warckie. Swoją sławę zawdzięcza Apostołce Miłosierdzia Bożego, św. Siostrze Faustynie Kowalskiej, która tutaj przyszła na świat, tutaj została ochrzczona i tutaj przez szesnaście lat - połowę swego ziemskiego życia - wzrastała w łasce u Boga. Początki historii tej Parafii sięgają przełomu XIII i XIV wieku.
Za jej założyciela i fundatora pierwszej świątyni powszechnie uważa się arcybiskupa gnieźnieńskiego Jakuba Świnkę, jedną z najwybitniejszych postaci polskiego średniowiecza. Jako wybitny pasterz powierzonej mu owczarni, mąż stanu i patriota, w okresie rozbicia dzielnicowego usilnie dążył do umocnienia polskości przez obronę języka ojczystego i zakładanie nowych miejscowości na terenach podległych jego jurysdykcji.
Arcybiskub Jakub zalecał kapłanom, aby wszystkie modlitwy i kazania były odmawian z wiernymi po polsku; obowiązującym językiem w liturgii była wówczas łacina. Bronił kraj przed napływem kleru niemieckiego. Dla poddźwignięcia Ojczyzny pogrążonej w chaosie, dążył do zjednoczenia rozproszonych państewek, na które tuż za granicą czyhali wrogowie Polski. Herb rodowy Jakuba Świnki, według starego podania, przedstawia rękę dziewczyny w paszczy dzika. Dziewczę, pochodzące z sarmackiego rodu, zostało oskarżone o przynależność do Chrystusa. Za mężnie wyznawaną wiarę została skazana na pożarcie przez dzikiego zwierza. Nieziemską siłą rozrywając bestii paszczę, ocaliła swoje życie.
Sercem każdej parafii jest świątynia Pańska: gromadzi ona wyznawców Chrystusa na sprawowaniu świętych obrzędów i jest miejscem przepowiadania Słowa Bożego; milczącym świadkiem zmagań niejednej zagubionej duszy i jej powrotów, nieraz z bardzo dalekich podróży (zob.: Łk 15,11-32). Dla ołtarza, na którym sprawuje się Najświętszą Ofiarę, budowane są te domy Boże. W dawnych wiekach wznoszono je na doczesnych szczątkach świętych - relikwiach, wybierając pagórki i wzniesienia, aby z daleka były widocznym znakiem dla strudzonych pielgrzymów. Dla chwały Bożej - napełnione modlitwami wiernych i przyozdobione dziełami sztuki, na różne sposoby ilustrującymi tajemnice naszego zbawienia. Monumentalne budowle z ciosanych bloków skalnych i małe drewniane kościółki z modrzewiowych bali; sanktuaria, do których pielgrzymują wierni ze wszystkich zakątków świata i zagubione wśród pól, lasów i łąk wiejskie świątynie, do których drogę wskazują stare przydrożne krzyże...